Όταν ήρτα για σπουδές, εν είχα σταθερό τηλέφωνο, ούτε ίντερνετ. Σύνδεση εν εμπορούσα να κάμω επειδή εν είχα κλείσει ακόμα 18 κ για κάρτες εν το έψαξα ιδιαίτερα – άλλωστε εν είχα ώρα να το κάμω. Ήμουν too busy exploring and adjusting to my new environment. Therefore εν εκάθουμουν δευτερόλεπτο σπίτι. Ατέλειωτες ώρες βόλτες, καφέδες, έξοδοι, ενίοτε σχολή, περισσότερες βόλτες, περισσότεροι καφέδες κ γενικότερα χωρκοϊρισμα σε όλο του το μεγαλείο.
Στην πορεία, όταν έκλεισα τα 18, αποφάσισα πως ένα τηλέφωνο σταθερό πάντα χρειάζεται αφού τα κινητά εν πανάκριβα. Οπόταν, εσύναξα τα απαραίτητα δικαιολογητικά κ επήα στον ΟΤΕ να κάμω τη σύνδεση μου. Μετά την εγκατάσταση του σταθερού τηλεφώνου, είπα να πιάσω κ ένα λογαριασμό για σύνδεση στο ίντερνετ, αφού προσφέρεται που το πανεπιστήμιο, έτσι για να στέλνω κανένα email από καιρό σε καιρό, λλίο msn, λλίη ενημέρωση — όλοι ξέρουμε τι μπορείς να κάμεις έχοντας ιντερνετ. Εν το πολλοχρησιμοποιούσα στην αρχή κ η ζωή κυλούσε όπως πριν.
Μετά το πρώτο Πάσχα στην Κύπρο, που βρεθήκαμε με όλους τους σπουδάζοντες εν Αγγλία φίλους, εσυνήθισα κ πάλι την παρουσία τους, οπόταν, με την επάνοδο στη Θεσσαλονίκη, εσυνέχισα να τους μιλώ που msn κατά πολύ περισσότερο που ότι πριν. Σιγά σιγά, εκαθιερώθηκε να μιλούμε 3-4 ώρες την ημέρα. Πράγμα που έτρωε χρόνο που το real-time living. Αλλά εν το θεώρησα υπερβολικό. Ήταν στα φυσιολογικά πλαίσια ακόμα. Κ γω ήμουν ακόμα κοινωνική.
Μετά το καλοκαίρι κ τη διπλή εξεταστική του Σεπτέμβρη, η υποφαινόμενη, ακολουθώντας τις προτροπές των φίλων της, εσύναξε ακόμα λλία δικαιολογητικά κ επήε κ έκαμε σύνδεση ADSL, πράγμα που ήθελε κ η ίδια να κάμει αλλά έπαιζε πελλό τόσο καιρό επειδή εβαρκέτουν να μαζέψει τα εν λόγω δικαιολογητικά.
Αυτό ήταν. Μετά άρχισε η κατρακύλα.
Εμιλούσαμε συνήθως αργά το βράδυ, ένεκα όμως της διαφοράς της ώρας, το αργά το δικό μου ήταν κατά 2 ώρες πιο αργά που το δικό των άλλων. Έτσι εγώ εγίνουμουν το ζόμπι, ενώ οι υπόλοιποι ήταν σχεδόν στο φυσιολογικό τους. Ναι αλλά το ζόμπι απ’εδώ έγινε ψιλοαντικοινωνικό επειδή πάντα ήταν κουρασμένο.
Λίο το ξενύχτι, λίο το ότι ένιωθα πλήρης συνομιλώντας με τους φίλους που ήταν μακρυά, λίγο κ το ότι ένιωθα extra πανάσχημο ον που εν δικαιούται να κυκλοφορεί ελεύθερο να μεν φοϊτσιάζει τα μωρά, αποκόπηκα τσας που την εδώ παρέα. Εν είχα όρεξη για εξόδους, επροτιμούσα να μένω σπίτι, εβαρκούμουν να γίνω κοινωνική με τον γύρω κόσμο κ λοιπές πελλάρες του καιρού εκείνου. Κ κάπως έτσι έγινα πλήρως αντικοινωνική, ένα εντελώς lifeless creature, αποβλακωμένο μπροστά σε μια οθόνη, να μιλά με ανθρώπους εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά, χωρίς καμιά όρεξη να βγει κ να ζήσει ωσαν φοιτήτρια στην Ελλάδα κ δη στην ωραιότερη πόλη της.
Αν κ οι msn friends ήταν ευχαριστημένοι, κανένας άλλος εν ήταν ευχαριστημένος με τούτη την κατάσταση. Ευτυχώς εν εκράτησε για πολύ.
Κούτσα κούτσα επανήλθα στην πραγματικότητα, έκοψα το πολύ msn κ επεριορίστικα στα απολύτως απαραίτητα για να μεν χάνεσαι με τον άλλο. Όπως κ να το κάνουμε, η ζωή είναι εδώ, εννεν μες το pc, ούτε εν να κερδίσω κάτι άμα κάθουμαι δαμέ με τις ώρες. Καλύτερα να γυρίζω άσκοπα στη Θεσσαλονίκη κ να την απολαμβάνω σε όλες της τις εκφάνσεις τωρά που μπορώ παρά να σκοτώνω έτσι γενναιόδωρα τα νευρικά μου κύτταρα. Να ‘ναι καλά κ οι κλινικές που αποτελούν μια extra δραστηριότητα να τρων ώρες μακρυά που οθόνες. Κ οι αθκιασερές φίλες που έρκουνται βόλτες. Κ ο καιρός που άρχισε να καλυτερεύει. Κ γενικά εν ξέρω γιατί βλέπω τα πάντα αισιόδοξα τωρά.
Γι’ αυτό αθκιασερέ φίλε μου που κάθεσαι ούλλη μέρα στο Pc κ κάμμεις την πτυχιακή σου κ νομίζεις πως όλος ο κόσμος έτσι κάμμει, εν μπορώ να σου μιλώ συνέχεια κ να μεν παραπονιέσαι κ να σου κακοφαίνεται που πλέον εν κάθουμαι να ακούσω τον πόνο σου. Έχω ζωή you know. Όταν εν να έχω εξεταστική τον Ιούνη- Ιούλη, εσύ θα είσαι στην παραλία να απολαμβάνεις το φραπέ σου, εν θα κάθεσαι στον υπολογιστή να με παρηγορείς. Οπόταν, εγώ με το πρόγραμμα μου κ εσύ με το δικό σου.
Και η ζωή συνεχίζεται. 😀
Let me play among the stars.. 