Επαναπροσδιορισμός

Από τότε που ξεκινήσαμε κλινικές, άρκεψα να νιώθω πολλά άβολα με το ψευδώνυμο ‘γιατρίνα’.

Μάλλον εν επειδή ανακάλυψα πώς οι γνώσεις μου έννεν επαρκείς για να δικαιούμαι να οικειοποιούμαι τον τίτλο. Μπορεί οι καθηγητές να μας αποκαλούν συναδέλφους, μπορεί να φορούμε τις ποδιές μας τις άσπρες κ να κρατούμε τα στηθοσκόπια μας κ να γυρίζουμε άνετα μες το νοσοκομείο, να ξέρουμε που πάνω που πάνω να κάμμουμε μια κλινική εξέταση, να μετρούμε πίεση, να βάλλουμε ενέσεις, κ άλλες τέτοιες πελλαρούες plus άλλα λία μικροπράματα που μπορούμε να κάμουμε υπό επίβλεψη, αλλά τούτο ούτε μένα κάμμει γιατρό ούτε τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου. Έχουμε ακόμα ψωμιά να φάμε ;p

Η αλήθεια είναι ότι πάντα είχα τους γιατρούς πολλά ψηλά. Κ τότε που ανακάλυψα το μπλογκ της Αμαλίας, εδιάβαζα το κ έκλαια. Μιλούμε επλάνταζα στο κλάμα. Τόσο για την ίδια την κοπέλα όσο κ για την κατάντια των γιατρών που ενώ τόσο εθαύμαζα κ ανυπομονούσα να γίνω μια που τζιείνους, εν ήταν κ ό,τι καλύτερο.  Τζιαι  κάθε φορά που ακούω ιστορία με γιατρούς που εκμεταλλεύονται καταστάσεις ή ακόμα τζιαι συμφοιτητές μου που η μόνη τους έγνοια είναι να δουν πώς μπορούν να φκάλουν παραπάνω λεφτά τζιαι όι να βοηθήσουν ουσιαστικά, απογοητεύκουμαι, αηδιάζω, ντρέπουμαι για τζιείνους τζιαι γίνουμαι ακόμα πιο αποφασισμένη να ΜΕΝ γίνω ποττέ σαν τζιείνους.

Anyway, bottom line: όταν έκαμμα το μπλογκ έβαλα γιατρίνα γιατί εν εμπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο τζιαι at the time ακούετουν μου καλή ιδέα αφού εν κάτι που το ήθελα πάααρα πάααρα πολλά. Πάλε ένιωθα λλίο άβολα αλλά επίστευκα ότι ντάξει, όπου τζιαι να ‘σαι εν να μπω στις κλινικές εν να είμαι σχεδόν γιατρός.

Άππαρον. Αντί να νιώθω καλύτερα τωρά νιώθω χειρότερα. Ειδικά στις φάσεις που χρειάζεται ένας γιατρός κ είμαι τζιαμέ κ εν μπορώ να πω ‘εγώ’ τζιαι να πάω να βοηθήσω.

Ψάχνω κάτι άλλο να βάλω τωρά για όνομα, αλλά εν μπορώ να σκεφτώ τίποτε.

Όπου να’ ναι αλλάζω.