Ξάνθη !

Το ταξίδι στην Ξάνθη είχα το άχτι που τον καιρό του καρναβαλιού. Είπαμε να πηέναμε Ξάνθη να ζήσουμε το περίφημο τους καρναβάλι από κοντά, αλλά τελικά εν μας έκατσε κ όπως λέει ένα προηγούμενο ποστ, εκαταλήξαμε Κοζάνη.

Τώρα όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου! Το Teddy Bear Hospital, κλήθηκε να λάβει μέρος σε μια έκθεση στην Ξάνθη. Κ φυσικά ξεχνώντας την επικείμενη εξεταστική, για την οποία δυστυχώς ακόμα εν έκαμα καμιά προεργασία, ίσιωσα κ επήα Ξάνθη! 😀 Στο παρά τρίχα δηλαδή αφού όσο κ επρόλαβα το ΚΤΕΛ–damn you buses που άμα εν βιάζεσαι βουρούν σαν τα πελλά, άμα βιάζεσαι σταματούν σε κάθε μια στάση ακόμα κ αν δν έχει κόσμο, έτσι για να χάσεις παραπάνω ώρα (που τζιείνους τους γέριμους τους νόμους του Μερφυ που όλοι ξέρουμε κ μισούμε).

Moi et une amie, εμείναμε σε μια κορούα που εν την πολλοήξερα κ πρέπει να άλλαξα περί τα 4085308 χρώματα ώσπου να καταφέρω να της ζητήσω φιλοξενία για 2 μέρες, αν κ η κορούα επρότεινε μου το που μόνη της πιο πριν. Επί 2 τα χρώματα που άλλαξα ώσπου να της πω κ για την άλλη φίλη μου. Αλλά εκαταφέραμε τα.

Εφτάσαμε Ξάνθη Παρασκευή βράδυ. Αφήσαμε τα πράματα μας (ένα backpack ούλλο κ ούλλο) σπίτι της κορούδας, εδανείστηκα κ ένα τρικό (αφού ήταν ψόφος κ εν επρονόησα στο backpack να σύρω κ κάτι πιο ζεστό μέσα) κ εκατεβήκαμε στην πόλη για βόλτα. Στην πορεία επροέκυψε μας πείνα. Οπόταν εκάτσαμε για φαγητό. Κάπου εκεί νομίζω εξεπεράσαμε την αρχική αμηχανία που είχαμε.

ΜΕτά το φαΐ, εκάτσαμε σε ένα cafe στην ‘παραλία’. Έρκεται η sangria που παράγγειλε η υποφαινόμενη, κ λία λεπτά μετά, έρκεται μια πιατέλα με φράουλες, κεράσια, σοκολάτα κ σαντιγύ. Η υποφαινόμενη έσβησε για λλία δευτερόλεπτα όταν της είπε ο σερβιτόρος ότι ήταν δικά της–πόθεν ως τα πόθεν, εν θυμούμαι να τα επαράγγειλα, τι εν τούτη η συνωμοσία, εν για να τρώω ούλλη μέρα ?! Ευτυχώς άναψε έγκαιρα κ εκατάλαβε ότι επηένναν πακέτο με τη sangria 😀

Το επόμενο πρωί, εξυπνήσαμε πρωί για να πάμε βόλτα να δούμε το παζάρι της Ξάνθης.

Κάπου εδώ, πάλε έσβησα! ΠΡώτη φορά έβλεπα τόσα πράματα απλωμένα !! Σωροί παπούτσια, ρούχα, πυζιαμές, εσώρουχα, κάλτσες, σεντόνια, πετσέτες, παιχνίδια, κ άλλα παπούτσια πεταμενα, πράματα για το σπίτι, ότι ότι όοοοοτι ήθελες!! Εγίνετουν χαμός! Εφωνάζαν οι πραματευτές, εσταματούσαν σε ανύποπτο χρόνο οι μπροστινοί, επαζαρεύκαν οι υποψήφιοι αγοραστές, εκλαίαν τα μωρά κ λοιπά πράματα που συμβαίνουν άμα έχει πολυκοσμία. Έπιασα κ γω ένα βραχιόλι για να πω πως έπιασα κάτι από το παζάρι της Ξάνθης 😉

Έφτασε η ώρα να πάμε στην έκθεση να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας ως αρκουδογιατροί. Πράγμα που εδιασκεδάσαμε όσο εν φαντάζεστε !!

Το μεσημέρι εκάμαμε διάλειμμα κ επιστρέψαμε στο σπίτι που μας φιλοξενούσε. Η οικοδέσποινα είχε ετοιμάσει βασιλικό γεύμα για μας, που τζιείνα που μόνο άμα είσαι σπίτι κ εν η μάμμα σου να τα φροντίσει ούλλα έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις. Κ μετά επήρε μας σε κάτι παιχνίδια που διοργάνωναν φοιτητές. Μόνο που έβρεχε κ τα παιχνίδια εγίνονταν υπαίθρια. Στην πορεία ήβραμε κ άλλους κ επήαμε all together κ εκάμαμε κερκίδα στους παίχτες που εβουρούσαν μες τα νερά. 😀

Το απόγευμα επιστρέψαμε στο πόστο μας. Τα παιδάκια ήταν ορεξάτα, το ίδιο κ εμείς.

Το βράδυ ήταν ο τελικός της Eurovision. ΠΡάγμα που αγνοήσαμε παντελώς κ επήαμε για φαγητό όλοι μαζί. Μετά όμως, όταν τελειώσαμε το φαΐ μας, εκάτσαμε σε ένα cafe κ είδαμε όση Eurovision έμεινε. Είδαμε κ την ψηφοφορία. Κ μετά ετεζάραμε 🙂

Το επόμενο πρωί, ξανά στην έκθεση ! Κ δώστου να εξετάζουμε αρκουδάκια 🙂

Το μεσημέρι επισκεφτήκαμε τη λέσχη του πανεπιστημίου της Ξάνθης. Η οποία λέσχη, εν αντιθέσει με τη δική μας, εν ανοιχτή κ τα Σαββατοκυρίακα κ προσφέρει κ πρόγευμα !

ΑΚολούθησε μια σύντομη ξενάγηση στην παλιά πόλη της Ξάνθης, ένα ωραιότατο παγωτό κ τέλος αναχώρηση για τα πάτρια εδάφη.

Στο δρόμο της επιστροφής, ο οδηγός αποφάσισε να μας βάλει DVD για να περάσει ευχάριστα η ώρα μας. Μπαα..

[Φιλική συμβουλή: Μεν δείτε το ‘Little Men’.]

Γενικά η Ξάνθη εν μια μικρή πόλη, ωραία κ φιλική, λλίο απρόβλεπτη όσον αφορά τον καιρό της, με πολύ πλακόστρωτο (για τα χιόνια όπως πληροφορηθήκαμε), με παζάρι κάθε Σάββατο, με καλό κόσμο, με πολλά καταστήματα κ με σκουροπράσινα ταξί.

Τωρά για τη φιλοξενία, ό,τι κ να πω εν ναν λίο. ΉΤαν απλά τέλεια 🙂

Blah

Έννεν πολλά λυπηρό-σπαστικό-άδικο να τα διάς ούλλα κ στο τέλος να σου λαλούν ότι εν έδωσες αρκετά ?

Vacaciones de Pascua #3

Συνεχίζοντας και συνοψίζοντας τις υπόλοιπες διακοπές:

Μεγάλη Τρίτη: Ουυυυ οικογένεια, γιαγιά, θείοι, θείες, ξαδέρφια, καλά να ‘στε. Έκαμα σε όλους επίσκεψη. Και το βραδάκι εκκλησία. Όπου επαρατήρησα ότι εγέμωσε emo- εν είχε μιτσιά που 13-16 χρονών που να μεν έχει κάτι μαλλιά φουντωμένα ΕΤΣΙ, πιασμένα με ένα φιόγκο στο πλάι, που να κρύβουν το ένα μάτι (ο σκοπός του φιόγκου ήταν απλά διακοσμητικός υποθέτω), ενώ το άλλο μάτι να ξεπροβάλει ανάμεσα σε 2 τόνους μολύβι και μάσκαρα. Επίσης είδα παλιούς συμμαθητές που είχε να τους δω που τον καιρό του σχολείου.

Μεγάλη Τετάρτη: Ως καλή εγγονή, εβοήθησα τη γιαγιά μου να τρίψει το τυρί για τις φλαούνες κ αργότερα το βράδυ να κάμει τις φλαούνες. Εστήσαμε ολόκληρο εργοστάσιο παραγωγής φλαούνας με τα υπόλοιπα θηλυκά της οικογένειας κ η κάθε μια ανέλαβε να κάμμει ένα μέρος της διαδικασίας. Εγώ ήμουν επι της σφαιροποίησης της γέμισης της φλαούνας και της εναπόθεσης της επι τεμαχίου ζύμης προς τύλιγμα. And proud 😀

Μεγάλη Πέμπτη: Επίσκεψη στο κέντρο υγείας της γειτονιάς μου και παρακολούθηση του τι γίνεται τζιαμέ, ούτως ώστε να μπορέσω να κάμω την εργασία μου για ένα επιλεγόμενο μάθημα. Κανονικά έπρεπε να πάω 2 φορές αλλά τη μια εκατάφερα να πάω. Αν κ ο γιατρός τζιαμέ ήταν πρόθυμος να υπογράψει ότι επήα 2 φορές, εν ήθελα να πω ψέματα κ είπα του όι 🙄  Το βράδυ είχε εκκλησία κ μετά την ανάγνωση και των 12 Ευαγγελίων, ισιώσαμε κ επήαμε Babylon. 😀 Ακόμα εν έγινε καλοκαιρινή, αλλά εμείς ηθέλαμε να κάτσουμε έξω, οπόταν εκάτσαμε στη βεράντα. Και φυσικά εξεπαγιάσαμε.

Μεγάλη Παρασκευή: Εν θυμούμαι 🙄

ΜΕγάλο Σάββατο: Αφού εκατάφερα να νηστέψω, έπρεπε να πάω να κοινωνήσω/μεταλάβω (εν ξέρω ποιο εν το σωστό, εγώ συνηθίζω να λαλώ το πρώτο αλλά εκάμαν μου παρατήρηση, γι αυτό τωρά λαλώ τα κ τα 2 να είμαι πάντα μέσα). Μετά επήαμε οικογενειακώς στο supermarket να πιάσουμε πράματααα! Το απόγευμα, κατευθυνθήκαμε προς το χώρο στάθμευσης του Μακαρειου/ Ελευθερία, κ ο αγαπητός παπάς, έδωσε την ευκαιρία στην υποψήφια ακόμα Γιατρίνα (ναι εμένα) να ξεδιπλώσει το τελέντο της στο οδήγημα. ΚΑτά παράδοξο τρόπο, μια χαρά τα επήα..αλλά εμείναμε ως το ξεκίνημα, το σταμάτημα κ στην αλλαγή ταχύτητας που πρώτη σε δευτέρα. Κ εννοείται το βράδυ εκκλησία με τις λαμπάδες ανά χείρας. Έβρεξε μας λλίο αλλά υγεία. Ήταν όσο για να σγουρώσουν λίο τα ισιωμένα μαλλιά του κόσμου.

Κυριακή του Πάσχα: Στο χωριό με συγγενείς και σούβλα, typical cypriot pasxa 😀

So here i am, in solitude i stand

Εν με ενοχλεί η μοναξιά, εφόσον ξέρω πως εν επιλογή μου. Αλλά είναι γεγονός πως εν που τα πράματα που με κάμμουν να φοούμαι.

Πίσω στη μητέρα πατρίδα, έκαμμα παρέα με πολλά κ διαφορετικά πρόσωπα. 

Εδιούσα την δέουσα προσοχή σε όλες τις παρέες προσπαθώντας να μεν αδικήσω καμμιά, {έχοντας φυσικά μια κύρια παρέα στην οποία διώ λλίη παραπάνω σημασία}, όι τόσο επειδή ήμουν σημαντικό μέλος τους, όσο γιατί εμένα άρεσκε μου να αναμιγνύομαι με τούτα τα διαφορετικά στυλ. Η εναλλαγή ήταν εύκολη ευτυχώς κ ένιωθα άνετα με όλους.

Κ το πιο ενδιαφέρον εν το γεγονός πως εν έβρισκα δυσκολίες στη συνεννόηση. Αντίθετα, έβρισκα πως με τον καθένα εμπορούσα να συνεννοηθώ, διαφορετικά μεν, με την ίδια ευκολία δε. Κ πιστεύκω πως που τούτη την ανάμιξη, πάντα κάτι εκέρδιζα. Θέλω να ελπίζω πως κάτι εδιούσα κ εγώ για αντάλλαγμα, λογικά κάποια επίδραση είχα κ γω εννεν ? Αλλιώς εν θα υπήρχε λόγος να με προσκαλούν να πάω μαζί τους, να έρκουνται να με πιάνουν κάθε φορά χωρίς να χρειάζεται να τους το ζητήσω κ να με κάμμουν να νιώθω άνετα.

Με το να βλέπεις άλλα πρόσωπα, με διαφορετικές συμπεριφορές, να ακούεις διαφορετικές κουβέντες, να λαμβάνεις μέρος σε ποκίλες συζητήσεις, να προσεγγίζεις άλλες αντιλήψεις κ νοοτροπίες, να διασκεδάζεις με διαφορετικούς τρόπους κ να πιέννεις σε άλλους τόπους, εν βαρκέσαι.

Γενικά βαρκούμαι πολλά εύκολα. Εν μπορώ τα ίδια κ τα ίδια. Ούτε μου αρέσκει να πιέννω στους ίδιους τόπους συνέχεια, ούτε να έχω τις ίδιες συζητήσεις συνέχεια, ούτε να βλέπω τους ίδιους ανθρώπους.

Δαμέ μια εν η παρέα μου. Εν έχω άλλη να εναλλάσσονται. Ούτε καν μπήκα στον κόπο να προσπαθήσω να ενταχθώ σε άλλη παρέα. Νομίζω εν βρίσκω άλλο κόσμο που να μπορώ να συνεννοούμαι μαζί τους. Απογοήτευση.

Οπόταν, αναγκαστικά για να μν βαρεθώ όντας συνηθισμένη στην συχνή εναλλαγή ατόμων του φιλικού μου περιβάλλοντος, χρειάζεται να κάμμω ένα διάλειμμα που κ που. Χωρίς να φταιν οι άλλοι. Απλά χρειάζουμαι το για μένα, εν θέλω να νιώθω τον ψυχαναγκασμό του να βγαίνω συνέχεια με τους ίδιους.  Ίσως να είμαι παράξενη 🙄 Sorry 😦

Γι’ αυτό κάποιες φορές προτιμώ να μείνω σπίτι παρά να βγω έξω. Ή να κόψω πίσω που κάτι. Ή να απέχω που καμιά συζήτηση. Κ μετά πεθυμώ την παρέα μου πάλε. Κ ξαναβγαίνω μαζί τους. Κ έτσι κρατώ τις ισορροπίες κ είμαι οκ.

Κ κάμμω κ την ψυχανάλυση μου δαμέ 🙂

Vacaciones de Pascua #2

Κ αφού για την Κυριακή εγράψαμε κοτζαμ post, ας συνεχίσουμε με τη Δευτέρα να δούμε πόσο εν να μας φκει. 😀

 Λοιπόοοον.

 Μια φορά όπως επερπατούσαμε, επετάχτηκε μπροστά μας μια δεσποινίδα με μια ματσούα διαφημιστικά – σύνηθες φαινόμενο για τα εδώ δεδομένα. Εμείς ως άτομα που είτε εν καταφέρνουμε να τους αποφύγουμε είτε ώρες ώρες λυπούμαστε τους, πιάννουμε που τζιείνα τα διαφημιστικά που αγωνίζουνται να μας δώσουν. Που τελικά εν ήταν διαφημιστικά τα συγκεκριμένα, αλλά κουπόνια για 1+1 δωρεάν καφέ που το Starbucks. Οπόταν, αντί να τα πετάξουμε όπως τα υπόλοιπα χαρτούθκια που πιάννουμε που τον κάθε αθκιασερό που πετάσσεται μπροστά μας κ κόφκει μας το δρόμο, εκρατήσαμε τα για μελλοντική χρήση. Τα κουπόνια όμως ίσχυαν ως τις 30 του Απρίλη, στα ελληνικά Starbucks μόνο. Κι επειδή θα αναχωρούσαμε για τη μητέρα πατρίδα κ εν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε, είπαμε να τα εκμεταλλευτούμε τη Δευτέρα.

Κάπως έτσι εβρεθήκαμε στα Starbucks της παραλιακής. Ήπιαμε τους καφέδες μας –εδώ να θυμίσω πως η υποφαινόμενη εμάσιετουν να νηστέψει κ έπιασε καφέ με γάλα σόγιας, πράγμα που πρώτη φορά εδοκίμαζε κ που έκατσε στο στομάχι της– κ εφύαμε.

Εκάτσαμε στην παραλία για να απολαύσουμε τον ήλιο, αλλά σύντομα είδαμε κάτι ανακατσιαστικούς αρουραίους ψοφισμένους να επιπλέουν μαζί με άλλα αηδιαστικά πράματα, οπόταν εθεωρήσαμε καλή ιδέα να σηκωθούμε να φύουμε κ που τζιαμέ.

Έτσι, επερπατήσαμε λλίο κ αφού κουραστήκαμε κ ψιλοκαήκαμε, εμείς που θα ταξιδεύαμε το βράδυ αποχωρήσαμε. Εκαθαρίσαμε λλίο το σπίτι, ετοιμάσαμε βαλίτσες μάνι μάνι κ ετοιμάσαμε σχέδιο δράσης για το πώς να πάμε στο αεροδρόμιο με λιγότερο από 15 ευρώ. Αφού αλλάξαμε 2 λεωφορεία, εκαταφέραμε να φτάσουμε σώες κ αβλαβείς (όι εν μιλώ στον πληθυντικό για μένα, ήμασταν όντως 2 άτομα), με τις βαλίτσες μας και στην ώρα μας, στο αεροδρόμιο, με μισό ευρώ. (!!!) Εγώ πάντως, ως την τελευταία στιγμή ανησυχούσα. Ώσπου κ εφτάσαμε κ ησύχασα 🙂

 Η πτήση μας με τις Κυπριακές Αερογραμμές ήταν καλή, αν εξαιρέσουμε πως δεν επρονοήσαν να έχουν φαΐ για τζιείνους που νηστεύκουν! Κατά τα άλλα, η πτήση μας ήταν ομαλή, εν είχαμε καμία καθυστέρηση, μάλιστα εφτάσαμε κ 20 λεπτά πιο νωρίς που ότι υπολογίζαν και στο τέλος της πτήσης ο πιλότος ευχήθηκε μας κ ‘Χαππι Νιου Ηστερ’.

 ΚΑτεβαίνοντας έδωσε μας η ζεστή αύρα της Κύπρου, χωρίς όμως τη χαρακτηριστική μυρωδιά των σουβλακίων που υπάρχει συνήθως. Βγαίνοντας που το αεροδρόμιο, έκαμα απελπισμένες προσπάθειες να δω τους γονείς μου στο πλήθος τζιείνο που πάντα στέκεται κ περιμένει τους δικούς του, αλλά μάταια. Πάλε οι γονείς μου εστήσαν με. Ίσως ναν κ καλύτερα έτσι, να κρατώ τη βαλιτσούα μου, να απομακρύνουμαι που το πλήθος κ μετά που κανένα δεκάλεπτο με την ησυχία μου να βρίσκω τους γονείς μου κ να με καλοσωρίζουν, χωρίς να στεκούμαστε μες τη μέση κ να ενοχλούμε κανένα.

Αυτά που λέτε για τη Δευτέρα. Πάλε οι λέξεις εγίναν 449 και άλλο ένα post αναφορικά με τις φετινές διακοπές του Πάσχα φτάνει στο τέλος του. Πιθανόν να ακολουθήσουν κ άλλα, αλλά πιο συνοπτικά, να μν το παρακάμουμε κιόλας 😉

Vacaciones de Pascua

Όχι, δυστυχώς εν επήα Ισπανία για το Πάσχα. Αλλά ακούστηκε μου ωραίο κ είπα να το βάλω για τίτλο στη θέση του θυμίζω-έκθεση-δημοτικού τίτλο ‘Πώς πέρασα τις διακοπές του Πάσχα φέτος’. Εντούτοις, το post που ακολουθεί, θα θυμίζει έκθεση δημοτικού 😉 .

Για να είναι πλήρης, πρέπει να ξεκινά που την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, δηλαδή Κυριακή των Βαΐων (?).

Την Κυριακή λοιπόν, επειδή είχε ωραίο καιρό, αποφασίσαμε να πάμε για φαΐ στο Kitchen Bar. Στα 2μισι χρόνια που είμαι δαμέ, πρώτη φορά επήεννα στο συγκεκριμένο εστιατόριο/cafe/bar. Θεωρείται high-class τόπος, κ είναι η αλήθεια πως οι τιμές του είναι ολίγον τι τσιμπημένες. Ας πούμε, για τζιείνο το πράμα που έπιασα, εν του αξίζαν τα 10ευρώ που το πλήρωσα! Αλλά υγεία, μέσα μέσα εν καλά να πιέννουμε κάπου καλά να τρώμε 🙂

Το καλύτερο part του Kitchen Bar, εννεν τόσο το φαΐ του, ούτε ο κόσμος του, ούτε η εξυπηρέτηση του (ελπίζω να μν με βάλουν μέσα για δυσφήμιση!!), αλλά η υπέροχη θέα του. Άμα κάθεσαι έξω κ έχει κ τόσο ωραίο καιρό, έχεις όλο το Θερμαϊκό κ την παραλιακή Θεσσαλονίκη απλωμένη μπροστά σου. Ξεχωρίζεις τον Λευκό Πύργο, το Makedonia Palace κ το Μέγαρο Μουσικής. Ναιιι εν τέλεια η πόλη τούτη. Μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες να τη βλέπεις κ να τη θαυμάζεις κ να ευφραίνεται όλο σου το είναι. Μπορώ να καταλάβω γιατί εγράφτηκαν τόσα τραγούδια για τη βασίλισσα του Βορρά. Κ γιατί όποιος ζήσει Θεσσαλονίκη, εν μπορεί να ζήσει αλλού. Πάντα θυμάται την κ πάντα νοσταλγεί κ θέλει να γυρίζει πίσω ξανά κ ξανά. Κ δικαιώνομαι για την επιλογή μου :D:D

Κ μετά που θαυμάσαμε τη φτωχομάνα από την πλευρά του Kitchen Bar, είπαμε να αλλάξουμε λλίο το οπτικό μας πεδίο κ να πάμε να κάτσουμε στην παραλία στην απέναντι πλευρά. Απ’ όπου κ αν την δεις, τούτη η πόλη σε μαγεύει 🙂

Εκάτσαμε στον ήλιο, φωτοσυνθέσαμε λλίιιο κ όταν ο ήλιος άρχισε να μας δείχνει το κακό του πρόσωπο κ να κάνει το δικό μας πρόσωπο κόκκινο, αποφασίσαμε να μετακινηθούμε σε ένα cafe. Τζιαμέ, με τη συνοδεία του παραδοσιακότατου φραπέ, ξεδιπλώσαμε το ταλέντο μας στο τάβλι.  Ευχαριστώ πολύ τα ζάρια κ την τύχη μου που αποφάσισε να αλλάξει για λλίο, αλλιώς ήταν να τες φάω άγρια.

Μετά, αποφασίσαμε να δούμε την πολύ σκεπτόμενη κ κουλτουριάρικη ταινία ‘Horton hears a who!’, αλλά δυστυχώς εν υπολογίσαμε σωστά τις ώρες κ εν επρολάβαμε ούτε καν την τελευταία παράσταση.

Έτσι, είπαμε να το διαλύσουμε. Στο δρόμο συναντήσαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο που μας εφώναζε να μπούμε μέσα. Είπαμε να μν του χαλάσουμε χατήρι, κ εδώκαμε μέσα. Η υποφαινόμενη αποφάσισε ότι ήθελε να νηστέψει τζιείνες τις μέρες, οπόταν οι επιλογές της ήταν περιορισμένες. Αντιστάθηκε σθεναρά στα προφιτερόλ που την εκλιπαρούσαν να τα φάει (με το κουτάλι της σούπας μάλιστα) κ γύρισε την πλάτη επιδεικτικά στα προκλητικά μιλφέιγ, παίρνοντας μόνο ένα ταπεινό σιροπιαστό πραματούι, που της επεφύλασσε μια έκπληξη: ένα λουκούμι κρυμμένο στο κέντρο του !

Στη συνέχεια,, αντί να το διαλύσουμε, αλλάξαμε γνώμη κ είπαμε να περάσουμε να πούμε ένα γεια στην αδερφή της υποφαινόμενης κ στην παρέα της που ήταν στα Goodys. Φυσικά, έτσι όπως επήαμε τζιαμέ, ξεχνώντας πως πριν λίο εφκήκαμε που το ζαχαροπλαστείο, επιάσαμε κ εμείς το κατιτίς μας κ εφάμε.

Παρένθεση: Εν μπορώ να καταλάβω γιατί κάμμουν τες σαλάτες τους να κολυμπούν μες το λάδι. Ας μας το δώσουν να βάλουμε όσο θέλουμε. Κλείει η παρένθεση.

Μετά, αποφασίσαμε να το διαλύσουμε.

Κατά τα άλλα, τούτο το post θα ήταν αφιερωμένο σε όοοολες τις μέρες των διακοπών του Πάσχα. I’m good at missing the point. Veeery good. Told you so 😉